Gwasanaeth i gloi blwyddyn ac i gloi pennod

Bûm ar daith heddiw, i Goedpoeth ger Wrecsam, i gymryd rhan mewn gwasanaeth mewn capel. Hwn oedd y gwasanaeth olaf yno. Mae'r capel yn awr wedi cau.

Mae'r fath ddigwyddiad yn drist oherwydd fod yr eglwysi oedd yn cyfarfod yn y capeli hyn ar un adeg wedi bod yn gwneud gwaith mawr yn eu cymunedau. Yr oeddent yn fywiog, yn llawn egni ac yn fwrlwm o weithgarwch o bob math. Ond daeth y trai a'u llethu. Aeth nifer yr addolwyr yn fychan, a baich yr adeiladau yn rhy drwm.


O bosibl nad yw llawer yn sylweddoli cymaint o golofnau fu'r eglwysi hyn, nid yn unig i'r dystiolaeth Gristnogol, ond hefyd i'r diwylliant Cymraeg yn eu hardal.

Un peth sy'n sicr, ni ddylai neb deimlo'n hapus nac yn fodlon o'u gweld yn diflannu. Lleia'n byd o golofnau sy'n dal rhywbeth i fyny, y mwyaf tebygol ydyw i syrthio pan fo un o'r colofnau hynny'n methu.

Mae'n rhyfedd meddwl fod Cristnogaeth wedi bod mewn cyflwr drwg fel hwn o'r blaen, ond eto wedi dod yn ôl. Mae 'na rhywbeth felly am Gristnogaeth; y foment mae pobl yn tybio fod y cyfan ar ben, mae'n darganfod ffordd newydd i adnewyddu ei hun ac i ail-gydio.

A phwy a ŵyr na fydd Duw'n dymuno i hynny ddigwydd eto? Mae wedi dymuno yn union felly fwy nag unwaith yn y gorffennol.